نامه سرگشاده عضو شورای عالی سازمان نظام پزشکی کشور به وزیر بهداشت

همان‌گونه که مستحضرید، رشته پزشکی از دشوارترین رشته‌ها برای تحصیل است؛ ورود به این رشته نیازمند استعداد و تلاشی مضاعف است. پس از پایان تحصیلات و انجام خدمات قانونی و طرح، پزشکان متعهدانه به امتحانات تخصصی وارد می‌شوند تا با خدمت به مردم، رسالت خود را به کمال برسانند.

اما این پزشکان عزیز، در دوران آموزش تخصصی، با چالش‌های بسیاری روبه‌رو هستند؛ چه از نظر سختی کار و چه از لحاظ معیشت و زندگی. این مشکلات، با شرط اخذ وثیقه‌های تضامنی برای ورود به دوره دستیاری توسط برخی دانشگاه‌ها تشدید شده است. آیا می‌توان انگیزه خدمت را با این فشارها افزایش داد؟

به‌راستی، سیاست‌گذاران و تصمیم‌سازان چنین قوانینی که در عرصه پزشکی، ناامیدی را در دل خدمت‌گذاران ایجاد کرده‌اند، چه کسانی هستند؟ آیا اندیشیده‌اند که یک استعداد درخشان، که سرمایه‌اش ضریب هوشی و تعهد به خدمت است، چگونه می‌تواند وثیقه برای تعهد خود فراهم کند؟

از سوی دیگر، از تریبون‌های مختلف، بارها موضوع مهاجرت پزشکان مطرح شده است؛ اما باید عمیق‌تر اندیشید که چرا پزشکان ما رویای خود را در آن سوی مرزها، هرچند تاریک و مبهم، می‌بینند؟ بیایید با تفکری علمی و صحیح، به این ناکارآمدی‌ها پایان دهیم و امید را به جامعه پزشکی که این روزها در محاصره نامهربانی‌ها قرار گرفته است، بازگردانیم.

جایگاه این قشر شریف به جایی رسیده که مجری صدا و سیما در برنامه‌ای زنده به دانش‌آموزی که می‌گوید در آینده دوست دارد پزشک شود، طعنه می‌زند: «حتما می‌خواهی جزو پزشکان کارتخوان‌دار باشی!» براستی چرا این مجری نمی‌پذیرد که همین پزشکان در دوران نه‌چندان دور کرونا، پاسدار سلامت مردم بودند و جان خود را فدا کردند؟