پیمان جبهه مقاومت از تهران تا غزه؛ انتقام خون شهید القدس قطعی است

خبرگزاری مهر، گروه بین الملل، الناز رحمت نژاد: پیرمردی عکس امام خمینی (ره) را به دست گرفته است. وسط شلوغی جمعیتی که برای تشییع پیکر رهبر بزرگ جهاد فلسطین، اسماعیل هنیه آمده‌اند، بدون آنکه خجالت بکشد، انگشت سبابه اش را سمتِ عکس می‌گیرد و صدایش را بالا می‌برد: “امام راست می‌گفت آمریکا هیچ غلطی نمی‌تواند بکند. ما باید آمریکا را از خاورمیانه بیرون کنیم‌. امام موسی صدر هم راست می‌گفت اسرائیل شر مطلق است.”
شر مطلق بودن رژیم صهیونیستی ذهن من را سمتِ آرزویِ حاج احمد متوسلیان می‌برد! حاج احمد آرزو داشت در مبارزه با بدترین شروران دنیا یعنی صهیونیست‌ها شهید شود. این آرزویِ متوسلیان آرزویِ مشترکِ همه جبهه مقاومت است. اسماعیل هنیه هم چنینی آرزویی داشت که پسرش در واکنش به ترور پدرش توسط صهیونیست‌ها در تهران گفت: ” پدرم به فلسطینیان وصیت کرده است شهادت عاقبت یک فرمانده بزرگ است.”

تا چَشم کار می‌کند پرچم ایران، فلسطین و حزب الله لبنان است که رویِ دوش‌ها حمل می‌شود. توجه ام را از زنان و مردان و دختران و پسران می‌گیرم و به پسربچه ای خیره می‌شوم که رو به دوربین ایستاده و می‌گوید: ” آقای هنیه برای نجات بچه‌های فلسطینی با دشمن می‌جنگید، مهمون ما بود که شهیدش کردن‌.”
با پایانِ سخنرانی آقای محمد باقر قالیباف رئیس مجلس شورای اسلامی و خلیل الحیه از رهبران حماس و مداحی میثم مطیعی، مردم پرچم‌ها را از دوش‌ها زمین می‌گذارند و آماده اقامه نماز به امامت رهبر انقلاب بر پیکر مجاهد بزرگ فلسطینی شهید اسماعیل ابوهنیه و محافظ ایشان می‌شوند.

حین خواندن نماز میت برای هنیه جمله «اللّهمّ إنّا لا نعلم منهم إلاّ خیرا» رهبر معظم انقلاب من را یاد خیرهای اسماعیل هنیه می‌اندازد! هنیه یاسر عرفات نبود که در خفت بارترین نوع زندگی‌ای که گذراند، گوشه بیمارستانی در فرانسه بمیرد و تمام سرزمین و شرافتش را به دشمنش تسلیم کند. هنیه محمود عباس هم نبود که دست در دست دشمن اشغالگر بگذارد. هنیه قهرمان ثابت قدمی بود که درد ملت و مردم فلسطین را به دوش می‌کشید. وی مبارز فداکاری بود که خانواده اش را یکی یکی در راه حق، در راه بیت المقدس فدا کرد و سرانجام به آنها پیوست. اگر انسان‌های شریف و قهرمان در عرصه‌های نبرد شهید نشوند باید کجا با مرگ رو به رو شوند؟ هنیه در خط مقدم جبهه مقاومت شهید شد. ایشان در کشوری به مقام شهادت رسید که به دلیل حمایت از آرمان فلسطین، محور مقاومت و گروه‌های مقاومت فلسطینی ۳۰ است که تحت محاصره قرار گرفته است.

نماز به پایان می‌رسد. از زیبایی و شکوه جمعیتی که مثل یک فلسطینی آمده‌اند برای شهید هنیه عزاداری و پیکر شهدا را تشییع کنند، ذوق می‌کنم.
ماشین حمل پیکر مطهر شهدا از مقابل درب دانشگاه تهران به سمت میدان انقلاب و آزادی بین جمعیت حرکت می‌کند. همه یکصدا و یکدل شعار می‌دهند: ” نصر من الله و فتح قریب”، “فلسطین، فلسطین حمایتت می‌کنیم”، “مرگ بر سه ابلیس، آمریکا، اسرائیل، انگلیس”، “هم غزه، هم لبنان، جانم فدای قرآن” و ” حسین، حسین شعار ماست شهادت افتخار ماست.”

در میان شلوغی جمعیت میدان انقلاب بود که پرچمی متفاوت‌تر از پرچم‌های دیگر خودنمایی می‌کرد. پرچم فلسطین و ایران به هم گِره زده شده بود و رویِ دوشِ مردی حمل می‌شد. خودم را به مرد رساندم. سن و سالی از او گذشته بود. سوال کردم: ” آقا چرا پرچم فلسطین و ایران به هم گِره زدین؟ ”
نگاهم کرد و لبخندی زد: ” چون قلب‌های ملت فلسطین و ایران به هم گِره خورده است، نه فقط قلب‌ها، بلکه ایمان و اهداف و اتحادشان هم به هم گِره خورده است.”

عکسی از پرچم پیر مرد می‌گیرم و به سمت مردانی می‌روم که سینه زنان می‌خوانند: ” ای اهل میر و علمدار نیامد …” اشک‌هایم سرازیر می‌شوند و در دلم می گویم: ” حالا دیگر فلسطینی‌ها هم باید بخوانند ای اهل حرم میر و علمدار نیامد… مثل همان روزی که علمدار ما حاج قاسم سلیمانی در بغداد مهمان بود و دیگر نیامد… داغِ شهادت اسماعیل هنیه با داغِ شهادت حاج قاسم برابری می‌کند. اسماعیل هنیه روز تشییع سردار اعلام کرد که فرمانده شهید، قاسم سلیمانی، این فرمانده بزرگ شهید قدس است. شهید قدس است. شهید قدس است. حالا هم خودش شهید قدس شد.”

ماشین حمل پیکر مطهر شهدا از کنارم فاصله می‌گیرد، به سمت آزادی می‌رود و من به خون‌های ریخته شده فکر می‌کنم! خون ریخته شده عماد مغنیه در دمشق، حاج قاسم در بغداد، صالح العاروری در بیروت، فواد شکر در ضاحیه بیروت و اسماعیل هنیه در تهران. همه اش انگار در یک روز اتفاق افتاده باشد! انگار یک ظهرِ عاشورایِ طولانی ست! جبهه مقاومت از تهران تا بغداد و دمشق و بیروت برای دفع شر شیطانی صهیونیست‌ها و زوال این غده سرطانی پیمان خون بسته است. همه این خون‌ها برای ترجمه وحدتِ عرصه‌های مقابله با ائتلاف شیطانی صهیونیستی آمریکایی متحد شدند و بر ما تکلیف است که با سلاحِ قلم از این عظمتِ وحدت دفاع کنیم.

آقایِ هنیه، مهمانِ عزیزِ ما، شما سال‌ها برای وحدت بخشیدن امت اسلامی حرکت کردی، حالا آرام بگیر که همه نیروهای مقاومت متحد هستند.