استان: تهران
حوزه انتخابیه: تهران، ری، شمیرانات، پردیس و اسلامشهر
پویش بزرگ انتخاباتی خبرگزاری مهر با عنوان «با مهر انتخاب کنیم؛ کارآمدی و شایسته گزینی» تلاش دارد با آماده کردن بستری مناسب برای داوطلبان نمایندگی دوازدهمین دوره مجلس شورای اسلامی، گامی در جهت کمک به مردم برای انتخاب اصلح و برگزاری پرشور انتخابات بردارد.
عزیز رضایی خلیل‌آباد یکی از داوطلبین نمایندگی دوازدهمین دوره مجلس شورای اسلامی از حوزه انتخابیه تهران، ری، شمیرانات، پردیس و اسلامشهر است، که در زیر رزومه کوتاهی از وی و پاسخ‌هایش به سوالات مهر در دو بخش کشوری و استانی را می‌خوانید:
رزومه:
جانشینی اداره کل آموزش‌های تخصصی معاونت مهندسی وزارت دفاع، سرناظر طرح ساخت موج‌شکن چابهار و معاونت اجرایی منطقه شمال شرق شرکت راهسازی و عمران ایران بخشی از سوابق مهندس رضایی است. فعالیت و حضور در قرارگاه سازندگی خاتم الانبیا (ص) از دیگر سوابق این کاندیدای مجلس است.
سوالات ملی:
*مردمی‌بودن یکی از خصیصه‌های مهم هر نماینده باید باشد. یک نماینده چگونه می‌تواند این خصیصه را تحقق بخشد بدون آنکه در ورطه عوام‌زدگی و طرح شعارهای غیر واقع‌بینانه اسیر شود؟
یک نماینده مجلس اگر واقعاً می‌خواهد برای مردم کار کند، باید از درون مردم جوشیده و با مردم زندگی کرده باشد و بداند که مشکلات مردم چیست. یک نماینده مجلس باید به لحاظ زندگی شخصی هم کاملاً زیست ساده و مردمی داشته باشد. وقتی یک نماینده از دردها و رنج‌های مردم مطلع باشد، می‌تواند در مسیر حل آن‌ها قدم بردارد.
سوال استانی:
*حاشیه‌نشینی و مهاجرت‌پذیری بالای تهران یکی از مسائلی است که استان تهران و به خصوص شهر تهران را همواره با خود درگیر کرده است. این دو معضل چگونه مدیریت می‌شوند؟
اگر بتوانیم امکانات اقتصادی و اجتماعی را برای آحاد ملت گسترش بدهیم، مهاجرت معکوس پیش می‌آید؛ برای این منظور لازم ارتباط میان شهرها و روستاها را تنگاتنگ کنیم. برای نمونه شما وقتی حوزه صنعت و دانشگاه را با شرکت‌های دانش‌بنیان مرتبط می‌کنید، شرکت‌های دانش‌بنیان می‌توانند کمی‌ها و کاستی‌های را برای شما مرتفع کنند. یکی از مشکلات عدیده در کشورهایی نظیر ایران، این است که حوزه صنعت و دانشگاه از همدیگر جدا هستند و ارتباطی ندارند.
یک دانشجو چند سال صرفاً به صورت تئوریک در دانشگاه تحصیل می‌کند اما متأسفانه از صنعت هیچ اطلاعی ندارد. در جوامع پیشرفته اما میان دو حوزه دانشگاه و صنعت، اتصال وجود دارد و دانشگاه‌ها سعی می‌کنند از داشته‌های علمی خود برای مرتفع ساختن مشکلات بخش صنعت استفاده کنند.
همین نوع اتصال را می‌توانیم درباره شهرها و روستاها انجام بدهیم. فرضا یک فرد که به صورت آکادمیک دارد رشته کشاورزی می‌خواند، می‌تواند از علم خود برای حل مشکلات کشاورزی در روستاها بهره ببرد. با این کار، شرکت‌های دانش بنیان خود را به روستاها تسری می‌دهیم و بدین شکل روستاها ترقی پیدا می‌کنند. نگاه حاکمیت به روستاها کارساز بوده و الان انصافاً ظرفیت‌ها و امکانات خوبی در روستاهای کشور داریم؛ منتهی ترقی روستا بدین معنا نیست که فرضا وانت یک روستایی را بگیرید و به او خودروی شاسی بلند بدهید؛ این طور نیست.
الان یکی از مشکلات روستایی‌ها کمبود زمین و کاشت است؛ چه لزومی دارد که یک روستایی در زمین خود، همان محصولات ۵۰ سال پیش خود را کشت کند؛ در عوض او می‌تواند زمینش را به کشت‌های مختلف تقسیم کند. بنابراین برای جلوگیری از معضل حاشیه نشینی باید به توسعه و ترقی سطح زندگی روستاییان با کمک دانش‌بنیان‌ها و استفاده از ظرفیت‌های بومی روستاها اقدام کنیم.
💬 نظرات خود را با ما در میان بگذارید