رشد با پذیرش آغاز می‌شود.

رنج و رشد دو مفهوم جدایی‌ناپذیر در مسیر زندگی هستند و بدون پذیرش رنج، فرآیند رشد واقعی ممکن نیست.
پذیرش، یعنی آگاهانه پذیرفتن واقعیت‌های ناخوشایند و دشواری‌هایی که در زندگی با آن‌ها مواجه می‌شویم،
زمینه‌ساز شروع تحول و تکامل شخصیتی است. هنگامی که فرد رنج را انکار می‌کند یا از آن فرار می‌کند، انرژی و فرصت‌های رشد خود را محدود می‌سازد و باعث تثبیت آسیب‌ها و ناکامی‌ها می‌شود.

نقش حیاتی پذیرش رنج در فرآیند رشد و تاب‌آوری
رنج به عنوان بخشی طبیعی و اجتناب‌ناپذیر از زندگی بشری به ما امکان می‌دهد تا نقاط ضعف و نواقص خود را شناسایی کنیم و به دنبال راهکارهای نوآورانه برای حل مشکلات باشیم.
پذیرش رنج به معنای تسلیم شدن نیست، بلکه یعنی مشاهده واقع‌بینانه مشکلات و دست یافتن به درکی عمیق‌تر از شرایط.
همین درک عمیق‌ است که مسیر توسعه مهارت‌های شناختی و هیجانی را هموار می‌کند و انسان را برای مواجهه با چالش‌های آینده آماده می‌سازد.
در واقع، پذیرش رنج سکویی است برای جهش به سمت رشد بهتر و ارتقای کیفیت زندگی.

یکی از موانع عمده رشد فردی، مقاومت در برابر پذیرش رنج است.
زمانی که فرد به شدت احساسات منفی خود را سرکوب می‌کند یا از برخورد با دردهای روانی اجتناب می‌کند، دچار نوعی انسداد روانی می‌شود که مسیر تکامل را مسدود می‌سازد.
تحقیقات روانشناسی نشان داده‌اند که انتظار طولانی مدت برای حذف رنج یا بی‌توجهی به آن، باعث عوارضی مانند افسردگی، اضطراب و کاهش تاب‌آوری می‌شود.
بنابراین، پذیرش آگاهانه رنج نه تنها سلامت روان را بهبود می‌بخشد بلکه فرصت رشد و تعالی را فراهم می‌آورد.

رشد واقعی زمانی محقق می‌شود که فرد قادر باشد از دل رنج‌های خود معنا استخراج کند.
مفهوم “معنا‌سازی رنج” نقطه عطفی در فرایند رشد محسوب می‌شود که به فرد امکان می‌دهد تجربه‌های دردناک را به فرصتی برای یادگیری و تغییر مثبت تبدیل کند.
پذیرش رنج و معنا‌بخشی به آن، باعث فعال شدن الگوهای ذهنی تطبیقی و مقاومتی می‌شود و در نتیجه فرد می‌تواند با جلوه بهتری از خود و جهان مواجه شود.این فرایند در نهایت به تقویت تاب‌آوری روانی و عاطفی فرد منجر خواهد شد.

علاوه بر رشد فردی، پذیرش رنج نقش مهمی در بهبود روابط اجتماعی و ساختارهای گروهی دارد.
در جوامعی که به پذیرش سختی‌ها و چالش‌ها اهمیت می‌دهند، همکاری و همدلی میان اعضا تقویت می‌شود و ظرفیت تاب‌آوری جمعی افزایش می‌یابد.
فرهنگ پذیرش، فضای گفت‌وگو و حل مسائل را گسترش می‌دهد و به جای انزوا و سرزنش، همدردی و بهبود مستمر را ترویج می‌دهد.
نتیجه آن افزایش کیفیت زندگی اجتماعی و توانایی مواجهه موثر با بحران‌هاست.

پذیرش رنج به منزله دریچه‌ای به سوی رشد پایدار و جامع است که تنها با آگاهی و شجاعت امکان‌پذیر می‌شود.
افراد و جوامعی که پذیرش را به عنوان یک ارزش بنیادین در زندگی می‌پذیرند، می‌توانند به صورت مستمر بهبود یابند و در برابر مشکلات مقاوم‌تر شوند.
به همین دلیل آموزش مهارت‌های پذیرش و تاب‌آوری در مدارس، خانواده‌ها و سازمان‌ها نقشی حیاتی در تقویت ظرفیت‌های انسانی و اجتماعی ایفا می‌کند.
همین آگاهی سبب می‌شود تا فرآیند رنج به رشد تبدیل شود و به جای مصیبت، به فرصتی برای تعالی مبدل گردد.

مریم فرجی روانشنا سو مشاور درخاتمه تاکیدمیکند عبور از رنج به رشد گذر کردن بدون پذیرش میسر نیست.
پذیرش، کلید اصلی برای باز کردن درهای تغییر، انعطاف‌پذیری و تاب‌ آوری است که به ما کمک می‌کند در برابر ناملایمات زندگی نه تنها ایستادگی کنیم بلکه بالاتر و قوی‌تر از قبل به پیش برویم.
رشد با پذیرش آغاز می‌شود و رنج، به شرط پذیرش آگاهانه، به معلمی بی‌بدیل در این مسیر تبدیل می‌شود.
این آموزه حیاتی را نباید فراموش کنیم که هر رشد عمیق و پایدار، زیربنایش پذیرش واقعیت‌های زندگی است.