این پدیده که میتوان آن را نوعی فرسودگی عاطفی نامید، یکی از رایجترین دلایل دلزدگیهای مقطعی در روابط انسانی است.
بر اساس روانشناسی رفتاری، وقتی فرد در یک رابطه نقشهای ثابتی مانند حمایتگر، شنونده یا آرامکننده را بهطور مداوم ایفا میکند، مغز بهتدریج این الگوها را به عنوان بار شناختی ثبت میکند.
در نتیجه، بدون فرصت برای بازیابی انرژی روانی، خستگی احساسی شکل میگیرد.
در این حالت، فرد ممکن است احساس کند که دیگر خودش نیست، بلکه تنها در حال اجرای نقشی است که از او انتظار میرود.
این احساس ناهمخوانی هویتی میتواند باعث بیحوصلگی، تحریکپذیری و در مواردی حتی فاصلهگیری عاطفی شود.
خستگی ناشی از “کسی بودن برای دیگران” بدون مراقبت از خود، میتواند به شکلهای ظریفی مانند سکوتهای طولانی، بیانگیزگی در ارتباط، یا نیاز به تنهایی بروز کند.
اینها نشانههایی هستند که نشان میدهند روان نیاز به استراحت دارد.
راهکارهای علمی برای مقابله با این خستگی شامل:
اختصاص زمان برای خود
بازنگری نقشها در رابطه
تقویت «نه گفتن» و بیان احساسات
تمرین مراقبه یا ذهنآگاهی
خستگی از بودن کنار دیگران در میانه هفته، نشانه ضعف نیست، بلکه نشانه نیاز به تعادل روانی و مراقبت از خود است.
انسانها تنها زمانی میتوانند برای دیگران مفید باشند که ابتدا به خودشان توجه کرده باشند.
💬 نظرات خود را با ما در میان بگذارید