پیشرفت جامعه در گرو سلامت خانواده‌ها و سلامت خانواده‌ها وابسته به سلامت بانوان است. رشد و ارتقای آنها به عنوان مادر، نقشی تعیین کننده در بهبود شاخص های سلامت جسمی، روانی و اجتماعی دارد.
از طرفی وضعیت سلامت زنان تأثیر بسزایی بر سلامت فرزندان، خانواده، جامعه و محیط پیرامون آن دارد که در صورت نقض این مهم، سلامتی خانواده آنان نیز علاوه بر سلامتی خودشان دچار آسیب خواهد شد؛ به این معنی که مشکلات جسمی و روانی زنان می تواند تاثیر مستقیمی بر سلامت همه اعضای خانواده داشته باشد.
زنان محور سلامت خانواده هستند
منظور از سلامت زنان، دستیابی آنان به بالاترین سطح سلامت جسمی، روانی و اجتماعی است. توجه به سلامت زنان و مادران باردار باید از نوجوانی آغاز و تا زمان زایمان و حتی بعد از زایمان ادامه دار باشد. به گفته WHO همه زنان به مراقبت های قبل از زایمان در دوران بارداری، مراقبت ماهرانه در هنگام زایمان و مراقبت و پشتیبانی پس از زایمان نیاز دارند. بنابراین زنان محور سلامت خانواده محسوب می شوند و علاوه بر مدیریت سلامت اعضای خانواده، الگوی اصلی آموزش و ترویج شیوه زندگی موثر و فرزندآوری سالم به نسل بعدی هستند.
سلامت زنان مطمئن ترین راه برای رسیدن به زندگی بهتر برای خانواده و جامعه است. برای داشتن جامعه ای سالم ضروری است که امکانات و خدمات استاندارد بهداشت باروری و مراقبت های بهداشتی مناسب که زنان را قادر به داشتن حاملگی و زایمان ایمن می سازد به راحتی در دسترس باشد.
فرزندآوری و تشکیل خانواده از جنبه های مهم زندگی زنان است و فرزند در خانواده ایرانی از اهمیت بسیاری برخوردار است، چراکه فرزند آوری یک رویداد اجتماعی است که عوامل متعددی را تحت تاثیر قرار می دهد.
مادران، نخستین مربیان و معلمان فرزندان خود هستند، پس در ابتدا باید دانش کافی، نگرش سالم و توانایی لازم در زمینه بهداشت باروری و جنسی را داشته باشند تا بتوانند ضمن مدیریت و آموزش این موارد در زندگی خود، زندگی مادران آینده را نیز برنامه ریزی کنند.
در سال ۱۳۹۹ نرخ باروری کل ایران به ۱.۸ کاهش یافت. نرخ باروری در ایران بر اساس آمار سال ۲۰۰۸ برابر با ۱.۷۱ کودک به ازای هر زن بوده است، که با این توصیف ایران در جایگاه ۱۷۲ جهان قرار دارد. این در حالی است که این نرخ در سال ۲۰۰۳ برابر با ۱.۹۹ کودک به ازای هر زن بوده است، یعنی تا حدودی افزایش یافته است.
مقایسه آمار متولدان سال‌های ۱۳۹۰ تا ۱۴۰۱ نشان می‌دهد که تعداد تولدهای سال گذشته، کمترین میزان فرزندآوری از سال ۱۳۹۰ تاکنون بوده است. بر اساس گزارش هفته نامه پزشکی «لنست»، ایران در روند پیری جمعیت با شتابی روزافزون روبرو است، به طوریکه در سال ۲۰۲۲، نسبت افراد بالای ۶۰ سال در ایران از ۱۰ درصد کل جمعیت فراتر رفته است.
در عین حال نرخ رشد جمعیت در ایران ۰.۷ است که کمترین نرخ در ۲۵ سال گذشته است. بنابراین در جهت افزایش فرزندآوری و اهمیت جایگاه زن و مادری، سیاست‌های تشویقی متعددی در نظر گرفته شده است. همچنین دانشکده ها و دانشگاه‌های علوم پزشکی زنجان، اصفهان، اهواز، شیراز، گلستان، کرمانشاه، اردبیل، بم، قزوین، قم، کرمان و سمنان در اجرای برنامه های جمعیتی و شاخص های حمایت از خانواده و جوانی جمعیت کارنامه خوبی ارائه کرده اند.
در سال 1395 نرخ باروری به 2.12 و در سال 1400 به 1.65 رسید که با ابلاغ قانون جوانی جمعیت و سلامت خانواده در این سال، نرخ باروری در سال 1401 با روند افزایشی به 1.66 رسیده است. در این میان افزایش سن باروری بسیار نگران کننده است.
در گزارش مرکز پژوهش‌های مجلس شورای اسلامی در آبان ۱۴۰۰ به نقل از وزارت بهداشت، نرخ ناباروری اولیه ۱۲ درصد و نرخ ناباروری ثانویه در کشور ۱۶ درصد برآورد شده است. طبق این گزارش، در مجموع حدود سه میلیون زوج در کشور درگیر ناباروری هستند و سالانه ۷۰ تا ۹۰ هزار زوج به این آمار اضافه می‌شوند.
ناباروری ثانویه، یعنی زوج‌هایی که بارور بوده اند، اما به دلایلی همچون سبک زندگی و تاخیر در فرزندآوری قدرت باروری خود را از دست داده اند. پس اینجا توجه به این زوجین و تصویب سیاست های حمایتی و بیمه های تکمیلی جهت سلامت بانوان باید در صدر جدول سلامت قرار گیرد تا مشکلات ناباروری زوجین را مرتفع سازد.
دکتر ویدا آقامیری، عضو هیات علمی گروه
💬 نظرات خود را با ما در میان بگذارید